vrijdag 31 december 2010

Happy New year

I wish everybody a happy new year. May 2011 be a year full of emotional, physical and psychological well-being for you and your family and friends.

Poverty and social inequalities are still rising and global climate change is still not under control.
Let's hope that in 2011 there will be more genuine attention for people who are experiencing poverty and social exclusion and for the future of our planet. Let's hope 2011 will bring the policies that are needed to address and tackle poverty and global climate change.













vrijdag 22 oktober 2010

Armoede:mensen in kansarmoede aan het woord

Sterke getuigenissen van mensen in armoede gemaakt door Recht-op, een van de Antwerpse verenigingen waar armen het woord nemen.




www.recht-op.be

donderdag 14 oktober 2010

Jong Groen! Leuven praatcafè over kansarmoede




Op zondag 17 oktober 2010 is het interenationale dag van de armoede .

Jong Groen! Leuven organiseert een praatcafé over Armoede in Leuven en Vlaanderen.

Hoe ontstaat armoede? Hoe leef je ermee?
Hoe kunnen we werken rond armoede ?

Enkele sprekers geven hun visie:
* Armoede In-Zicht: Ervaringsdeskundigen
* 't Lampeke: Dries Wiercx
* Poverello: Johan Van Eetvelde
* OCMW-Raad Leuven: Louis Debruyne ( Groen!)

Kom luisteren of laat je mening horen.

Jong en minder jong zijn welkom!
En drink gerust een glas mee! Tot dan?

Jong Groen! Leuven praatcafè over armoede
maandag 18 oktober 2010 ,
Om 20u . Gratis inkom.
Oratoriënhof
Mechelsestraat 111
Leuven, Belgium

dinsdag 21 september 2010

Caroline Lucas: First speech as leader of the Green party of England and Wales, UK

Very strong speech ( september 7 2008 ) by Caroline Lucas, leader of the Green party of England and Wales, UK

vrijdag 20 augustus 2010

Armoede in België: meer dan een gebrek aan geld, armen en hun verhaal.




1. Armoede in cijfers.

Armoede en sociale uitsluiting is en blijft een groot probleem in België.  Alle armoede-indicatoren staan op rood. De jaarboeken armoede en sociale uitsluiting, het  meest recente  armoedebarometer rapport  2011 van het platform Decenniumdoelen 2017, het Vlaams netwerk van verenigingen  waar armen het woord nemen , Sector Samenlevingsopbouw, de OCMW’s en de rapporten van Vlaamse steden en gemeenten ( VVSG ) vertellen ons dat armoede stijgt.
De laatste cijfers van EU-SILC ( European Union-Statistics on Income and Living conditions) vertellen ons dat in 2008 in België ongeveer 15 % van de bevolking moest leven met een inkomen onder de Europese armoedegrens. Dit betekent dat 1 op 7 of ruim 1.551.671 personen in België in armoede leven.
Ongeveer 16,9 % of 1 op 6 van de kinderen in België groeien op in een gezin in armoede en ongeveer 25 % van de gepensioneerden hebben een pensioen of IGO ( inkomensgarantie voor ouderen) dat onder de Europese armoedegrens ligt.
Er is  een sterke verkleuring van armoede en sociale uitsluiting. Ongeveer  38% van de mensen van Turkse afkomst en 54% van de mensen van Marokkaanse afkomst leven in armoede in België.

Als we de rest van de cijfers bekijken komen we tot dezelfde conclusie. Meer mensen kampen met betaalproblemen, vaak voor basisvoorzieningen als huur en energie.
In 2007 leefde 6% van de bevolking in een huishouden met 2 of meer betalingsachterstallen voor basisbehoeften (bvb. elektriciteit, water, gas, huur, gezondheid). Meer dan 18.000 gezinnen werden vorig jaar (2009) met uithuiszetting bedreigd en in 2009 konden 122.749 gezinnen in Vlaanderen hun gas en elektriciteit niet betalen, 22.000 meer dan een jaar eerder. 

Meer mensen komen voor allerlei vormen van steun bij het OCMW aankloppen. Het aantal leefloners steeg afgelopen jaar met meer dan 9 % tot meer dan 90.000. Het aantal mensen in schuldbemiddeling stijgt snel: meer dan 80.000 gezinnen hebben een collectieve schuldenregeling.

Het klassieke OCMW-cliënteel verandert : niet langer enkel de generatiearmen, maar meer mensen van vreemde afkomst, meer mensen met psychische problemen en meer mensen met een modaal inkomen maar met een zware schuldenlast komen bij het OCMW langs.
In 2009 moesten ruim 110 000 mensen een beroep doen op voedselbanken. De werkloosheid piekt. 

In België zijn er regionale verschillen merkbaar . In Vlaanderen bedraagt het armoederisico 10% tegenover 19,5% in Wallonië. 

Met betrekking tot het huishoudtype zien we dat alleenstaanden (22,5%) (vooral alleenstaande vrouwen) en éénoudergezinnen (39,5%) in het bijzonder meer geconfronteerd worden met armoede dan gezinnen met meerdere inkomens. Ook hier zijn er duidelijke, regionale verschillen. Vooral de Waalse éénoudergezinnen hebben een hoog armoederisico (49,4%).



2.Armoede beter begrijpen: de buitenkant van armoede.

“Armoede is een netwerk van sociale uitsluitingen dat zich uitstrekt over meerdere gebieden van het individuele en collectieve bestaan. Het scheidt de armen van de algemeen aanvaarde leefpatronen van de samenleving. Deze kloof kunnen ze niet op eigen kracht overbruggen.” ( Vranken, Geldof 1998 :33 )

De woorden van Jan Vranken (1) en Dirk Geldof (2) tonen ons dat kansarmoede een complex probleem is.


(Kans)armoede is een complex probleem dat wordt gekenmerkt door onvoldoende inkomen om in uw basisbehoeften te voorzien, zoals degelijke huisvesting, toegang tot elektriciteit, verwarmingen en water, gezonde voeding, enz… .

 Maar armoede mag zeker niet louter gezien worden als een gebrek aan geld .

Mensen in armoede ervaren sociale uitsluitingen en achterstellingsituaties op verschillende levensdomeinen tegelijkertijd: huisvesting en nutsvoorzieningen, inkomen en tewerkstelling, maatschappelijke dienstverlening, onderwijs, gezondheidszorg, rechtspraak, vrije tijdsparticipatie, enz….
Problemen op één levensdomein beïnvloeden en versterken de moeilijkheden in andere levensdomeinen en veroorzaken op zich nieuwe  sociale uitsluitingen.

Als we armoede en sociale uitsluiting beter willen begrijpen moeten we in dialoog treden met mensen die in armoede leven. Zij weten beter dan wie ook wat het inhoud om in armoede te leven. Door te luisteren naar hun verhalen, door respect te hebben voor hun leefwereld krijgen we een zicht op wat een leven in kansarmoede is.

“Ik ben toen met mijn 4 inwonende kinderen een huisje gaan huren . Aangezien ik niet veel geld had konden we niet kieskeurig zijn. De huurprijzen zijn zeer hoog en de waarborg is onbetaalbaar. We kwamen terecht in een echte krotwoning. De woning was in zeer slechte staat. Het was er enorm vochtig . Er waren overal vochtplekken en schimmel op de muur. Als het hard regende liep het water door het plafond naar binnen. Het was er enorm ongezond om te wonen met kinderen.”
( Erna, Leuven)

(1) Jan Vranken is socioloog, autoriteit op het gebied van kansarmoede en co-auteur van de Jaarboeken armoede en sociale uitsluiting
(2) Dirk Geldof was co-auteur van de jaarboeken armoede en sociale uitsluiting 1992-2001 en is momenteel OCMW-raadslid voor Groen in Antwerpen



3.Armoede beter begrijpen: de binnenkant van armoede.

Er is ook een binnenkant van armoede . Dit vertelt ons iets over hoe mensen in armoede zich voelen en hun situatie ervaren.

Langdurig leven in armoede en sociale uitsluiting, creëert kwetsuren, die slechts heel langzaam genezen. Het zorgt ervoor dat mensen het gevoel hebben dat ze de greep op hun eigen leven verliezen. Ze hebben het gevoel dat ze mislukt zijn in het leven.
Mensen in armoede worden tweederangsburgers en voelen zich ook zo. Ze worden er dagelijks op gewezen niet mee te tellen, dingen niet te kunnen en te kennen, waardeloos te zijn. Dit vertaalt zich in gevoelens van schuld en schaamte, de armoedespiraal wordt een individueel verhaal en uiteindelijk leidt dit tot een opgeven, een 'het kan me niks meer schelen'.

Mensen in generatiearmoede lopen vaak al in hun vroegste kinderjaren kwetsuren op .Generatiearme ouders hebben dezelfde wensen en dromen voor hun kinderen . Een leven in armoede zorgt echter voor heel wat stress, maakt mensen kwetsbaarder voor psychische aandoeningen en legt een enorme druk op de gezinsrelaties. Hierdoor kunnen generatiearme kinderen opgroeien in een gezin waar er een gebrek kan zijn aan veiligheid, liefde en affectie. Voldoende liefde, affectie, geborgenheid en veiligheid is belangrijk voor de psychologische, cognitieve, motorische en sociale ontwikkeling van een kind en voor de ontwikkeling van een basisvertrouwen in zichzelf, andere mensen en de wereld.

De binnenkant van armoede kan er voor zorgen dat generatiearme ouders er moeilijk toe komt hiervoor te zorgen, waardoor generatiearmen al in hun vroegste levensjaren kwetsuren kunnen oplopen.
Mensen in generatiearmoede hebben hierdoor een sterk wantrouwen tegenover maatschappelijke instellingen en de mensen die hiervoor werken. Hierdoor vinden mensen in armoede het vaak enorm moeilijk om de stap te zetten naar een maatschappelijke instelling zoals het OCMW.
Mensen in armoede ervaren dat maatschappelijke werk(sters)(ers) soms onvoldoende kennis hebben over de binnenkant van armoede.

"…I didn’t explain to my children that I was on the streets, I didn’t explain that I can’t find work … They don’t understand my battle, why I feel ridiculous and ashamed for the first time in 44 years of my life. I feel ridiculous, humble, I feel nobody …"
( Source testimony :http://www.atd-uk.org/)


“Doorheen deze jaren heb ik verschillende keren moeten aankloppen bij het OCMW. Ik heb gemengde ervaringen met het OCMW . Sommige ervaringen met het OCMW waren niet leuk, zelfs erg slecht en kwetsend: zoals een gebrek aan informatie, het gevoel niet gehoord te worden, het gevoel dat er te weinig tijd is om op verhaal te komen, het gevoel dat ze te weinig inzicht hebben in hoe complex een leven in armoede kan zijn, het gevoel dat ze te snel oordeelde en soms veroordeelde op basis van onvolledige informatie, tot zelf dreigende taal. Ik begrijp dat de maatschappelijke werk(ers)sters doen wat ze kunnen, maar deze ervaringen waren alles behalve plezant. Deze slechte en kwetsende ervaringen zitten mij nog steeds hoog. Nu ga ik alleen nog naar het OCMW wanneer het echt niet anders kan.”
(Natalie, Leuven)



"Een tekort aan geld is één van de zwaarste beproevingen die ik moest meedragen in mijn leven. Je vervreemdt in de samenleving:
Omdat je steeds het gevoel hebt dat je bekeken wordt,
Omdat je er met niemand over durft praten,
Omdat je denkt dat je de enige bent en je daardoor onbegrepen voelt,
Omdat de communicatie zoals tv en telefoon je veel te duur zijn,
Omdat een auto niet meer in je budget past,
Omdat je, als je de voordeur opentrekt, voor alles en nog wat geld nodig hebt en het leven - al beweren ze van niet - steeds duurder wordt,
Omdat het sociaal contact voor het grootste deel afgebroken wordt,
Omdat je jezelf onwaardig voelt tegenover de rest van de gemeenschap,
Omdat je vindt dat je niet meer bij-hoort.”

(Getuigenis uit een Welzijnsschakel)




4. De krachten van mensen in armoede.

1.Overlevingsstrategieën
2.Creativiteit
3.Doorzettingsvermogen
4.Ervaringsdeskundigheid
5.Solidariteit




5.Armoedebeleid.

5.1.Werken aan maatschappelijke structuren die armoede in stand houden en (re)produceren.

 Dat armoede en sociale uitsluiting stijgt zegt ons iets over hoe onze samenleving is georganiseerd. Mensen in armoede ervaren knelpunten en sociale uitsluitingen met structurele oorzaken op de levensdomeinen huisvesting, inkomen en tewerkstelling, onderwijs, maatschappelijke dienstverlening, gezondheidszorg,enz… In onze samenleving zijn bepaalde structuren actief die armoede in stand houden en armoede (re)produceren.


Willen we armoede kunnen terugdringen is het belangrijk om rond deze structurele uitsluitingen te werken. Dit gebeurd het beste op een participatieve manier.

De ervaringsdeskundigheid van mensen in armoede speelt hier een enorm belangrijke rol. Zij weten beter dan wie ook wat het is om in armoede en sociale uitsluiting te leven. Tal van organisaties vertrekken vanuit de verhalen van mensen in armoede.

Vele verenigingen waar armen het woord nemen , het Vlaams netwerk van verenigingen waar armen het woord nemen , Sector Samenlevingsopbouw, enz…. hebben dialoogwerkgroepen. Binnen een dialoogwerkgroep wordt er gewerkt rond de knelpunten en structurele drempels die mensen in armoede  ervaren op de verschillende levensdomeinen. Tijdens dit proces gaan ze ook in gesprek met relevante maatschappelijke actoren. Het eindresultaat is meestal een met getuigenissen onderbouwd beleidsdossier met beleidsaanbevelingen.

Op 12 maart 2003 keurde het Vlaams parlement het Vlaamse armoededecreet goed. Het decreet van minister van Welzijn Mieke Vogels ( toen Agalev, nu Groen ) legde de wettelijke basis van het armoedebeleid in Vlaanderen. Het decreet geeft ondersteuning aan verenigingen waar armen het woord voeren via de oprichting van een Vlaams netwerk van verenigingen waar armen het woord nemen en het erkennen van de dialoogmethode. 


5.2. Krachtgericht(e) hulpverlening/ werken voor/ met mensen in armoede.

Binnen krachtgericht werken met  of een krachtgerichte hulpverlening voor mensen in armoede wordt er naast werken rond de buitenkant van armoede ( de knelpunten en sociale uitsluitingen) ook en vooral gewerkt met de binnenkant van armoede en de krachten van mensen in armoede.

Het doel is  mensen in armoede opnieuw meer controle en zeggenschap te geven over de verschillende levensdomeinen in hun leven (autonomieverhoging)  om zo mogelijke afhankelijkheidsrelaties met maatschappelijke instellingen te doorbreken.


Krachtgericht werken vertrekt vanuit de krachten van mensen in armoede om zo stappen vooruit te zetten. Tal van verenigingen waar armen het woord nemen , het Vlaams netwerk van verenigingen waar armen het woord nemen , Welzijnsschakels enz…. werken krachtgericht. Binnen deze organisaties nemen mensen in armoede vanuit hun krachten en capaciteiten engagement op binnen de vereniging.

Ook binnen maatschappelijke instellingen worden er projecten opgezet om krachtgericht te werken.

Het werk van het project ‘Bind-Kracht in armoede’ kan hier een inhoudelijke richtinggever zijn.




5.3.Uitdagingen voor de toekomst m.b.t. armoede en sociale uitsluiting .

1.Huisvesting.
2.Energiearmoede (elektriciteit, gas en water).
3.Participatie van mensen in armoede bij het vormgeven, implementeren en evalueren van het lokale armoedebeleid.
4.Kinderarmoede en verkleuring van de armoede.
5.De aanwezigheid van het individueel schuldmodel m.b.t. het kijken naar en het bestrijden van armoede en sociale uitsluiting.




Lees ook zeker de 2012 versie van dit artikel voor de meest recente cijfers over armoede en sociale uitsluiting in België.
 http://joecology.blogspot.be/2012/12/armoede-en-sociale-uitsluiting-in.html



Bronnen en interessante links.









www.bindkracht.be





woensdag 4 augustus 2010

Social and ecological justice:global climate change , crushing social inequalities and economic crisis.

We face not one crisis but three crises; there is a rampant crisis in the environment, a crushing social crisis, characterized by increasing poverty and growing social inequalities and a crisis in the economy.

What we’ve seen over the past couple of years is an economy in turmoil, leaking jobs and
eating into pensions and savings.
The financial system of the world has grown out of all proportion to the real
economy it is supposed to serve. By building on easy credit and financial speculation, it has lost touch with its physical underpinnings.
The real economy has in turn lost touch with its environmental underpinnings.

Casino capitalism has become more important than making things and providing services. Houses have become speculative investments instead of somewhere to live. Banks have had to be rescued, credit to small firms and home buyers has dried up, and unemployment has grown.

Grim as the economic crisis is, global climate change remains the most serious challenge we face – a crisis that has arisen because the existing economic model relies on continually increasing, wasteful, unsatisfying consumption of the Earth’s finite resources and unlimited conspicuous consumerism.

There is also a vast amount of scientific prove that global climate change is happening faster than anyone predicted .

We can’t ignore the growing number of people in developing countries who are critically effected by global climate change.

We also face a crushing social crisis, characterized by increasing poverty and growing social inequality.




In Belgium , around 15,2% of the population is living at or below the European poverty line; that's approximately 1 500 000 people. Approximately 114 000 people need food aid. Approximately 17 % of the children in Belgium live in poverty. Minority ethnic groups, lone parents, and people without formal qualifications have more possibility to live in poverty than the other groups in society.


The problems are global, reflecting the crisis in the structure of the global economy.

Inequality around the world has also continued to grow despite increasing overall prosperity. The richest 2% of adults in the world own more than half of all household wealth, while almost half the world — more than three billion people — live on less than $2.50 a day.

Why do we constantly try to overcome our scarcity by working more, earning more and consuming more whereas scarcity in a global perspective means that almost half the world – more than 3 billion people – live in extreme poverty and have got an extreme lack of proper access to food, drinkable water and proper health care and education.




Taken from the documentary The age of stupid



The very way we measure economic ‘success’ today shows the bankruptcy of business as usual. ‘Gross Domestic Product’ measures all the economic activity in a country – even the money spent on picking up the pieces of our unfair and unsustainable society. Prisons and pollution are as ‘productive’ as schools and sanitation in the world of conventional economics. No economy can be based on such a socially and environmentally unjust footing.

We cannot ignore the plight of billions of people in developing countries who are critically affected by all three crises.

Some will tell you that ‘green’ issues are a luxury in times of economic hardship. Wrong. Green policies are essential if we are to get out of this mess and create a sustainable and fair economy.


The problems are global and interrelated, and so are the solutions. Business as usual is no option.What we need is a coherent set of policies to address and tackle the current environmental, social and economic crisis ; a Green new deal .

The Green New Deal is all about investing massively to create jobs and move towards a sustainable, zero-carbon economy, moving away from an obsession with growth and build a more equal society..

Invest in the green economy now; invest in more insulation of houses ( to start with the council houses) ; invest in more renewable energy; invest in more organic agriculture; invest in fair trade; invest more in social welfare; introduce the citizen’s income; regulate the financial sector more strictly; protect basic public services ; promote gender equality; oppose discrimination in the workplace and so on....

There is much work to be done to create a secure and stable economy. The transition to a sustainable, fair economy will create hundreds of thousands of jobs in manufacturing, design, building and engineering. And there is much work that is already being done but not yet recognised, like work in the home.
Carers should be rewarded for the work they do.

maandag 2 augustus 2010

My comic strip

I am currently working on my own comic strip series. Bellow you can read an article what my comic strip is about.


My comic strip series "____________" is going to be about a bunch of good friends who all live in the idyllic, melancholic and cosmopolitan city of Istanbul - the financial, cultural and artistic heart of Turkey, with its romantic skyline, beautiful mosques, lovely architecture and the exciting nightlife of the Beyoglu district.

Among the bunch of good friends are blokes (men) and women, both gay and straight, rich and poor, both religious and as well as secularist: a great diversity, just like the Turkish society as a whole.

Some characters are students, others are not. But they have all one thing in common; they all wants to live their lives just the way they are, however difficult that sometimes prove to be .

The strip is not only about these good friends and their sometimes troubled lives; it is also about Turkish society, especially that of Istanbul, with its many attractions such as the overwhelming hospitality, the religious, cultural and ethnic diversity - and also with its more unpleasant aspects like poverty, the car-infested streets, the prejudices against minority groups.

Well-known topical issues will include the headscarf, the sometimes troubled relation between secularists and pious muslims, poverty, women's rights and human rights and the ambivilant treatment of homosexuality.

I want to give an as realistic a picture of Turkey as possible.

The main character is Mehmet Watkinson , 20-year- old bloke, half Turkish and half British, who studies psychology at Istanbul's English-speaking university, is homosexual, an ecologist, who is a vegetarian and eats organic food, who works as a deejay, is artistic - and at the same time an Alevi muslim.


The stories, characters, situations and incidents portrayed in this production are fictitious. No identification with actual persons is intended or should be inferred. I have just chosen certain names, 'cos i like them.

Mijn stripverhaal

Momenteel ben ik aan het werken aan mijn eigen stripverhaalreeks. Hieronder vindt u een tekst waar mijn stripverhaal over gaat.


Mijn stripverhaal reeks "____________" gaat over een groep goede vrienden die allemaal leven in het idillische, melancholische en cosmopolitische Istanbul; het financiele, culturele en artistieke hart van Turkije, met zijn romantische skyline, wondermooie moskees, mooie architectuur en het spetterende nachleven van het Beyoglu district.

Onder de vrienden bevinden zich zowel mannen als vrouwen, homo's en hetero's, arme mensen als rijke mensen, gelove mensen alsook secularisten, ; een grote diversiteit, net zoals in de Turkse maatschappij.

Sommige zijn studenten, andere zijn geen studenten. Maar ze hebben allemaal een ding gemeen: ze willen allemaal hun leven invullen zoals ze zelf willen, hoe moeilijk dat soms ook mag zijn.

De stripverhaalreeks gaat niet alleen over deze vrienden en hun soms problematisch leven , maar ook over de Turkse maatschappij en vooral dat van Istanbul met zijn aangename dingen; de hartverwarmende gastvrijheid, de religieuze, architecturale en etnische diversiteit, maar ook met zijn minder leuke dingen zoals de armoede , de door auto's onveilig gemaakte straten, de vooroordelen tegenover minderheidsgroepen.

De bekende maatschappelijke actuele vraagstukken zoals de hoofddoek, de soms moeilijke relatie tussen gelovige moslims en secularisten, de armoede, vrouwen rechten en mensen rechten, en de ambivalente houding tegenover homoseksualiteit komen aan bod.

Ik wil een zo realistisch beeld van Turkije geven.

Het hoofdpersonage is Mehmet Watkinson , 22 jaar oud, half Turks en half Brits, hij studeerd psychology aan de Engelssprekende universiteit in Istanbul, hij is homo, een ecologist en eet biologische vegetarische voeding, tijdens het weekend werkt hij als dj en hij is een Alevi moslim.


Alles personages zijn verzonnen, elke geleikenis met bestaande personen, namen, gebeurtenissen en situaties berust op pure toevalligheden. Somigge namen bestaan maar heb ik louter genomene omdat ik ze schoon vind

Holebi-rechten in turkije : Halil dincdag

Sinds mei 2009 is Turkije het middelpunt als het gaat over holebi-rechten in een land met een moslimmederheid.

Homoseksualiteit is niet verboden in Turkije zoals in de meeste landen met een moslim meerderheid.

Er is een groeiend aantal holebi-rechten organisaties overal in Turkije. De 2 meest actieve zijn LambdaIstanbul in Istanbul and de in Ankara gelegen KaosGL. Er is ook een groeiend aantal holebi-bars en homodiscotheken in steden zoals Istanbul, Ankara, Izmir en Bodrum.

Ookal homoseksualiteit niet verboden is in Turkije en er een groeiend aantal holebi-rechten organisaties en holebi-bars zijn, zijn er geen wetten die holebi's beschermen tegen discriminatie gebasseerd op hun seksuele geaardheid.

Homoseksualiteit is nog steeds een groot taboe in Turkije.


Foto: Halil Dincdag

Voetbal scheidsrechter Halil Dincdag, 33 en leefde tot voor kort in Trabzon, werd in mei 2009 ontslagen door de Turkse voetbalbond omdat hij homoseksueel is. Halil Ibrahim Dincdag moest zijn verplichte legerdienst niet doen nadat een medisch reapport zei dat hij homo is. Homo's worden geweerd in het Turkse leger. Iedereen die zijn verplichte legerdienst niet heeft mogen doen wegens medische reden mag geen voetbal scheidsrechter zijn in Turkije.

Het is vanwege deze wet dat de Turkse voetbalbond weigerde de lisentie van Halil dinsdag te verlengen. In de nationale pers verschenen er artikkels over zijn vermoedelijke homoseksualiteit nadat hij een brief had geschreven naar de voetbalbond om zijn onslag aan te vechten.

Halil Dincdag beslisde om zijn discriminerend ontslag aan te vechten en om de discriminatie van holebi's aan te klagen. Hij verscheen in een populair sport programma op KanalTurk, een nationale televisiekanaal. Tijdens dit interview zei hij ;"Ja, ik ben homo en ik zal deze discriminatie aanvechten. alstublieft verweer u tegen de onrechtvaardigheid dat u wordt aangedaan. Zeg dat het verkeerd is . Ik zal dit ontslag aanvechten voor de rechtbank, desnoods ga ik naar het Europees hof van de mensenrechten".

In latere interviews zei hij ook; Ze dachten dat ik een mier ben die ze konden verpletteren,maar ze hebben mijn leven verwoest dus ik zal ze bevechten ot het einde . ik zet mijn juridische gevecht verder".

Nadat Halil bedrijgingen had ontvangen is hij verhuisd naar Istanbul. Hij werd ook ontslagen op zijn werk. Hij was radiopresentator.

Halil heeft de steun van de 2 grote holebi-rechten organisaties LambdaIstanbul en Kaosgl. Hij heeft ook de steun van zijn familie in Trabzon, ook van zijn broer die een imam is.

Duizende mensen hebben een online petitie op de website van een van de grootste kranten ondertekend om Halil te steunen is zijn juridische strijd.

Ookal de situatie van holebi's in Turkije soms heel moeilijk is , het feit dat Halil terugvecht,het groeiend aantal holebi-rechten organisties en holebi-bars, de jaarlijkse gay pride week met onderandere een holebi-filmfestival en aan gay pride bewijst dat het middenveld in Turkije sterker en sterker wordt en niet zwijgt als er onrechtvaardigheid plaatsvind.


Gay rights in Turkey: Halil Dincdag

Since may 2009, Turkey has become more than ever centre stage when it comes to gay rights in countries with a muslim majority. Unlike in most countries with a muslim majority, homosexuality is not illegal in Turkey. There are an increasing number of gay rights organisations throughout whole Turkey. The two most active of them are LambdaIstanbul in Istanbul and the Ankara based KaosGL.

There are also an increasing number of gay bars and gay discoteques in cities like Istanbul, Ankara, Izmir and Bodrum. Although homosexuality is not illegal in Turkey and the growing number of gay rights organisations and gay venues, there are also no laws that protect gays, lesbians, transvestites and transsexuals from becoming a victim of discrimination based on sexual orientation.

Homosexuality is still a huge taboo in Turkey.


Foto:Halil Dincdag

In may 2009, football referee Halil Dinsdag, 33, who lived in Trabzon, got sacked by the Turkish football association for being homosexual. Halil Ibrahim Dincdag was excused from his compulsory military service when he was listed as homosexual in a medical report. Gays are barred from serving the Turkish military. Anyone who can't perform their military service for medical reasons is not allowed to be a referee.

The Turkish football association therefore refused to renew Halil's licence.

Stories began appearing about his alleged homosexuality after Halil wrote a letter to the Turkish football association to question his dismissal. Halil Dincdag decided to fight back and to blow the whistle on the discrimination of gays. He made his appearance in a famous sports programme on KanalTurk, a national television channel.

During this interview Halil said; "Yes, i am homosexual and i will fight this discrimination. Please stand tall against the unfairness against you, say it is wrong. I will fight my dismissal. I will take this matter to the courts, the European court of human rights if necessary".

In later interviews he said; " They thought i am an ant that they could crush. But they have destroyed my life and i will fight them till the end.. I will continue my legal battle"

After receiving threats Halil moved house to Istanbul. He also lost his job as radio presentor.

Halil Dincdag has got the support of the two major gay rights organisations LambdaIstanbul and Kaosgl and the support of his family in Trabzon, including his brother who is an imam.

Thousands and thousands of people signed an online petition on the website of one of the biggest national newspapers to support Halil Dincdag in his battle .

Although the situation of gays , lesbians, transvestites and transsexuals is often difficult, the fact that Halil Dincdag fights back and the growing number of gay rights orgainisations and gay venues, the annual gay pride week, including the gay film festival and the gaypride shows that the civil society is becoming stronger and stronger and won't keep silent when it comes to unfairness.