maandag 4 maart 2013

Vlaams-nationalisme N-VA is uitsluitingsnationalisme.



1.Waarom dit artikel?

Ik heb heel lang getwijfeld om een artikel over de N-VA te schrijven. Er wordt immers al zoveel over de N-VA gesproken en geschreven. Ook wilde ik de polarisatie tussen de N-VA en de andere partijen niet voeden. De relaties tussen de verschillende partijen staan immers met de verkiezingen van 2014 in aantocht al op scherp. Waarom dan toch een artikel over hen ?  Ik ben enorm  bezorgd over een aantal tendensen in onze samenleving. Mechanismen die mensen uitsluit. Sommige partijen willen deze mechanismen versterken. De N-VA is èèn van die partijen. Aan de hand van een aantal thema’s en beleidsvoorstellen en beleidsdaden van de N-VA zal ik aantonen dat  hun Vlaams-nationalisme meer en meer een uitsluitingsnationalisme wordt. Dit verontrust mij enorm. 


2.Armoede, (structurele) werkloosheid en andere sociale thema’s.

Armoede en sociale uitsluiting neemt verder toe in België. De laatste cijfers van EU-SILC ( European Union –Statistics on Income and Living Conditions) vertellen ons dat in 2011 ongeveer 15,3 % van de bevolking in België moest leven met een inkomen onder de Europese armoedegrens. Dit betekent dat 1 op 7 of ongeveer 1.656.800 personen in België onvoldoende inkomen heeft om te kunnen voorzien in hun basisbehoeften en sociale uitsluitingen met structurele oorzaken ervaren op levensdomeinen huisvesting en energie, inkomen en tewerkstelling, onderwijs, gezondheidszorg, maatschappelijke dienstverlening, enz.
De ( structurele ) werkloosheid is nog steeds groot . Een groeiend aantal mensen ervaren knelpunten en uitsluitingsmechanismen tijdens hun zoektocht naar werk.

Wat betreft de thema ’s armoede en sociale ongelijkheid en (structurele) werkloosheid vertrekt N-VA vanuit het individueel schuldmodel. 
Het legt de oorzaak van ( langdurige ) werkloosheid en armoede volledig en alleen bij het individu: door hun luiheid, omdat ze niet willen studeren en willen werken, een gebrek aan verantwoordelijkheid en doorzettingsvermogen, enz. Het deelt de mensen  op in ‘deserving’ werkloze en arme en ‘non-deserving’ werkloze en arme: zij die het verdienden om geholpen te worden en zij die het aan uw eigen hebben te danken en dus niet verdienen om geholpen te worden.
Het is dus niet omdat je formeel in aanmerking komt voor steun van de gemeenschap dat je die ook daadwerkelijk krijgt; je moet die steun verdienen. Doe je dat niet, dan word je uitgesloten voor bepaalde vormen van maatschappelijke dienstverlening.
Dit individueel schuldmodel stigmatiseert mensen in armoede en  werkzoekenden en minimaliseert en/of ontkent de knelpunten en sociale uitsluitingen met structurele oorzaken die een groeiend aantal mensen ervaren op tal van levensdomeinen.
  
N-VA wil armoede en ( structurele) werkloosheid bestrijden door onder andere in te zetten op een versterkte degressiviteit van en een  sterke beperking van werkloosheidsuitkeringen in de tijd, gekoppeld aan een nog strenger ( dan nu) activeringsbeleid.
Vanaf 01 november 2012 werd de versterkte degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen van kracht. Door deze maatregel ,ingevoerd door de huidige federale regering , zien (langdurige) werkzoekenden hun werkloosheidsuitkering zakken tot een forfaitbedrag dat nauwelijks hoger is dan het leefloon en dus ver onder de Europese armoedegrens ligt.

N-VA vond deze maatregel een voorzichtige stap in de ‘goede’ richting, maar het ging  niet ver genoeg. N-VA wil immers hervormingen naar Duits voorbeeld. Voor de N-VA mag het systeem van werkloosheidsuitkeringen immers geen sociale hangmat worden waardoor mensen niet gaan werken. Om dit te kunnen bewerkstelligen wil N-VA niet alleen inzetten op een versterkte degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen, maar willen ze ook de werkloosheidsuitkeringen beperken in de tijd. Wie na deze periode nog geen werk heeft ( wat dan natuurlijk hun eigen fout is ) valt terug op een leefloon , dat nog lager is. Hoelang  de  werkloosheidsuitkering wordt uitbetaald hangt af hoelang je hebt gewerkt voor uw periode van werkloosheid. Verder wil N-VA inzetten op een nog strenger activeringsbeleid dan nu . Dit scheidt volgens de N-VA immers de ‘profiteurs’ van zij die willen werken en het waard zijn om geholpen te worden. (1)

Volgens N-VA is tewerkstelling immers het wondermiddel tegen armoede. Dit klopt. Cijfers tonen aan dat tewerkstelling een belangrijke buffer is tegen armoede en sociale ongelijkheid, maar op voorwaarde dat het om duurzame , fulltime tewerkstelling gaat met een goede verloning.

De vraag is of deze maatregelen duurzame tewerkstelling bevorderen en indien niet ;wie wordt er het meest geconfronteerd met deze maatregelen.


Mensen in (kans)armoede en  mensen uit andere kansengroepen ervaren knelpunten en sociale uitsluitingen met structurele oorzaken op verschillende levensdomeinen , waaronder inkomen en tewerkstelling. Ze zijn vaak laaggeschoold , vinden moeilijk werk en hebben hierdoor dus een onzekere arbeidsloopbaan. Tewerkstelling wordt vaak afgewisseld door ( lange) periodes van werkloosheid.
Deze uitsluiting op de arbeidsmarkt zorgt ervoor dat hun werkloosheidsuitkering sneller zal zakken tot onder de Europese armoedegrens en dat  zij ( mocht er een beperking van de werkloosheidsuitkeringen komen) sneller worden geconfronteerd met het stopzetten van hun werkloosheidsuitkering.. Het zullen dus de maatschappelijk meest kwetsbaren -die vaak moeilijk aan het werk geraken- die hier het meest  mee worden geconfronteerd.

Een activeringsbeleid kan kansen bieden als dit een activeringsbeleid op maat is. We moeten echter vaststellen dat het huidige activeringsbeleid te eenzijdig is en  dat er bij relatief meer mensen uit kansengroepen een transmissie van het dossier van de VDAB naar de RVA plaatsvindt, met een verhoogde kans op schorsing als gevolg. Vaak zien we dat niet een gebrek aan motivatie of bereidheid tot werken , maar welzijnsgerelateerde problemen aan de grondslag liggen van de redenen van een eventuele schorsing .
Bij een nog strenger activeringsbeleid -  waar de N-VA voorstander van is- dreigen bij nog meer mensen het recht op werkloosheidsuitkering onder druk te komen staan.
Ja, er moet een zekere controle zijn , maar als je ziet dat sommige controlemechanismen uitsluitingsmechanismen worden voor heel wat mensen , dan zit je met een structureel probleem.

Ook het leefloon wilt de N-VA voorwaardelijk maken. Volgens de N-VA moet  de sociale zekerheid en bij uitbreiding de overheid ( Bart De Wever noemde de overheid en het overheidsbeslag   het overheidsmonster dat geld inademt  en uitspuwt’  ) immers worden afgebouwd. (2)  

De N-VA zegt dat ze de hardwerkende Vlaming verdedigt ( waarmee ze dus eigenlijk ook zeggen dat  ze werkzoekende Vlamingen, Walen en Brusselaars en hard werkende Walen en Brusselaars niet verdedigen) . Maar is  dat wel zo ?
Zoals al eerder aangehaald is de N-VA voor socio-economische hervormingen naar Duits model. Bart De Wever neemt elke gelegenheid aan om dit te bepleiten. Dit betekent strikte loonmatiging en zelfs een verlaging van de lonen ,  indexafschaffing of aanpassing, enz.

We weten  dat de N-VA een vurige voorstander is van Indexsprongen, een serieuze Indexaanpassing en andere vormen van loonmatiging, zoals via flexibele all-in akkoorden. (3)
Dit zet de koopkracht onder druk en zal  de hardwerkende mensen uit de lagere sociale klasse en de lage middenklasse het hardst treffen , alsook mensen met een sociale uitkering. 

In een interview met de Nederlandse krant ‘ Het Financiële Dagblad’ zei Karel van Eetvelt , topman bij de werkgeversorganisatie Unizo , het volgende : “ Zo kan het niet langer in België”. De Unizo-topman hekelt daarmee het blokkeringsbeleid van de PS. Volgens hem blokkeert de PS de nodige sociaal-economische hervormingen.

“De  druk vanuit de ondernemerswereld om na de verkiezingen van 2014 wèl een coalitie te krijgen die werk maakt van veranderingen, zal groot zijn. Ik ben er zeker van dat zij het ook zullen laten voelen als de politiek liever snel een coalitie vormen die verandering in de weg staan. Ik durf mijn handen niet in het vuur steken voor de economische gevolgen daarvan” , zegt Van Eetvelt dreigend. (4)

Hiervoor stellen meer en meer ondernemers en de werkgeversorganisaties Unizo en Voka hun hoop op …jawel de N-VA.

Hoe personen met een (zeer) hoog inkomen willen bepalen met wat voor een inkomen ( hetzij uit werk of sociale uitkering)  de maatschappelijk meest kwetsbaren en de mensen uit de lagere middenklasse moeten zien rond te komen. Of  anders gezegd: Hoe werkgeversorganisaties Voka en Unizo en hun politieke slippendragers van de N-VA het Mattheüs-effect in onze samenleving willen versterken.

Armoedebestrijding is een complex iets. Mensen in armoede ervaren sociale uitsluitingen met structurele oorzaken op verschillende levensdomeinen. De sociale uitsluitingen die veel mensen in armoede ervaren zijn dezelfde, wat verschilt is hoe ze hiermee om gaan. Ieder persoon in armoede gaat , vertrekkende vanuit hun binnenkant , op een andere manier om met deze structurele uitsluitingsmechanismen. Sommigen vinden in deze onrechtvaardigheden de kracht om verder te gaan , anderen trekken zich na de zoveelste kwetsende ervaring terug om verdere kwetsuren te vermijden. Er is dus een wisselwerking tussen structurele uitsluitingsprocessen op maatschappelijk en institutioneel niveau en het persoonlijke niveau. Dit maakt dat armoedebestrijding complex is.


Het bestrijden van armoede en sociale ongelijkheid  vraagt een participatief en krachtgericht armoedebeleid dat de sociale uitsluitingen benoemt en aanpakt , grondrechten garandeert, de binnenkant ( de belevingswereld) van mensen in armoede respecteert en  vertrekkende vanuit de krachten, vaardigheden en overlevingsstrategieën  van mensen in armoede samen met hen duurzame stappen vooruit zet.

Dit is totaal iets anders  dan waar de N-VA voor staat. 








3.Migratie, asielzoekers, sans-papiers .

On 11/02 around midday, i practically dropped my cup o' rosie lee and fel of my chair when i read a certain article in the newspaper ‘DeMorgen’ . ( pardon my English)

Ik kwam toen te weten dat het Antwerpse stadsbestuur ( de N-VA is de grootste partij binnen het bestuur en het bestuursakkoord draagt een grote N-VA-stempel) een eenmalige retributie van 250 euro gaat vragen aan wie zich voor de eerste keer inschrijft aan het vreemdelingenloket van de stad. Dat had het schepencollege de avond voordien beslist.
Er kwam meteen heel wat protest van sociale organisaties en Groen.
Later, tijdens de gemeenteraad van maandag 25 februari werd het via stemming bekrachtigt. De meerderheidspartijen ( N-VA , CD&V en OpenVLD ) en het vlaams belang stemde voor en Groen, SP.a en de PVDA+ stemde tegen. Groen haalde na het bekent raken van het voorstel begin februari en na de goedkeuring van het voorstel tijdens de gemeenteraad bijzonder scherp uit  en gaat een klacht indienen bij de provinciegouverneur. (5) (6)
Tot nu toe betaalde een vreemdeling ( net zoals een autochtone Belg)  slechts 17 euro .Vreemdelingen , zoals asielzoekers en sans-papiers ( pardon my French) , zouden dus nu eenmalig 250 euro moeten betalen als ze zich willen inschrijven in Antwerpen.
Er zijn  een aantal vrijstellingen opgenomen, zoals voor studenten, langdurig ingezetenen van een EU-lidstaat en mensen die met succes een asielprocedure hebben afgerond. Deze groepen zullen 17 euro blijven betalen. Deze groep is slechts een kleine minderheid . Van de 11.000 dossiers uit 2012 hadden er volgens schepen Homans zeker 10.500 de retributie moeten betalen, indien de maatregel er toen al geweest was. (7)
De belangrijkste redenen  die het stadsbestuur aanhaalt voor de invoering  van deze verhoogde retributie zijn de hoge kosten die met zo’n inschrijving gepaard gaan. Het huidige Antwerpse stadsbestuur wil deze kost niet meer door iedere Antwerpenaar laten betalen , maar door de vreemdeling zelf.

Deze maatregel verontrust mij. Openbare dienstverlening gehoord altijd laagdrempelig en toegankelijk te zijn voor iedereen, ook voor zij die weinig geld hebben .
Deze maatregel zet echter die toegankelijke dienstverlening van stadsdiensten voor bepaalde bevolkingsgroepen serieus onder druk.
De realiteit is dat de meeste vreemdelingen en asielzoekers in een precaire situatie leven en het geld niet hebben om deze retributie te betalen.
Alleen vreemdelingen met voldoende geld ,die de 250 euro direct kunnen betalen, zullen het recht krijgen om zich in te schrijven in het bevolkingsregister. 
Dit heeft veel weg van een 'wegpestbelasting' voor bepaalde groepen van mensen, tenzij je over voldoende geld beschikt.
Anders gezegd: openbare dienstverlening voor zij die het kunnen betalen.

Een week later is er opnieuw opschudding. OCMW-raadsleden Dirk Avonts (Groen) en  Dirk Van Duppen (PvdA) stelde op de OCMW-raadszitting van 24 januari een vraag naar de algemene regeling voor het toekennen van de dringende medische hulp  voor de terugbetaling van AIDSremmers aan sans-papiers met HIV.
De aanleiding van deze vraag was het feit dat de laatste 18 maanden ( dus zowel onder het vorige als het huidige bestuur) van ruim 20 sans-papiers ( pardon my French)  de terugbetaling van hun HIV-remmers was geweigerd.

Antwerps OCMW-voorzitter ( en schepen van sociale zaken)  Liesbeth Homans ( N-VA) zegt dat bij elke aanvraag eerst gaat gekeken worden of de aanvragers in hun thuisland toegang hebben tot HIV-remmers. Ook vindt ze de kost hoog. Ze vergeet er wel bij te zeggen dat dringende medische zorg op doktersvoorschrift terugbetaald wordt door de federale overheid.

Per maand kost een behandeling met HIV-remmers  ongeveer 800 euro. Bij  personen die een ziekteverzekering hebben komt die voor een heel groot deel tussen, zij die geen verzekering hebben moeten heel het bedrag betalen.

Nochtans is het voor zowel de persoon zelf als de volksgezondheid enorm belangrijk dat ze toegang hebben tot HIV-remmers.

Vervolgens koppelt Liesbeth Homans ( N-VA )  de terugbetaling van deze HIV-remmers aan het ondertekenen van een ‘ vrijwillig’ terugkeercontract.
 "Zo verzekeren we de dringendste medische hulpverlening en voorkomen we een eventuele bedreiging voor de volksgezondheid", zegt Homans. (8)

Schokkende uitspraken.

Een dag later hekelt ook OCMW-voorzitter Sara Smeyers ( N-VA ) in Aalst deze vorm van dringende medische hulp aan sans-papiers.
"HIV is geen noodsituatie waarbij dringende hulp vereist is. Ik vind dus ook dat aidsremmers niet moeten terugbetaald worden aan sans papiers door het OCMW. Iemand die illegaal is, moet het land verlaten. Door die zaken als dringende medische hulp te kwalificeren, blijven ze juist, en zullen ze nooit terugkeren naar hun land van herkomst." , zegt Sara Smeyers ( N-VA ). (9)

Ik was en ben nog steeds  geschokt door deze wereldvreemde uitspraken. Voor Sara Smeyers (N-VA) is toegang tot HIV-remmers geen dringende medische zorg. Voor mij valt dit er wel onder. Het verschil qua levensverwachting door toegang te hebben tot HIV-remmers en deze dagelijks kunnen innemen en er geen toegang tot hebben is groot en wordt alsmaar groter. Deze medicatie is dus enorm belangrijk voor mensen met HIV. Tegenwoordig is er  medicatie die ervoor zorgt dat het virus systematisch wordt onderdrukt en met goede resultaten: bij heel veel mensen is de virale lading in het bloed zo laag dat het niet dedecteerbaar is in het bloed. Het virus blijft aanwezig in het lichaam , maar in een zeer lage dosis. Dit zorgt ervoor dat nog maar heel weinige mensen Aids ontwikkelen en dat ze een quasi normale levensverwachting hebben. Maar om dit te kunnen bewerkstelligen moet men toegang hebben tot deze medicatie en ze elke dag kunnen innemen. In de landen van herkomst is er niet altijd goede toegang tot deze medicatie. Het taboe op HIV is er vaak torenhoog.

Het is dus enorm belangrijk dat iedereen , ongeacht hun verblijfsstatuut , voldoende toegang heeft dat deze zorg. Ook het vervolg van haar uitleg is al even schokkend. Deze uitspraken en voorstellen kunnen de toegang tot dringende medische hulp aan sans-papiers onder druk zetten.


Op het vlak van asiel en migratie hanteert N-VA dezelfde tweedeling als bij het thema armoede en werkloosheid.  N-VA stelt dat er goede migratie is , nl actieve migratie. Zij verdienden onze hulp. Daarnaast heb je volgens N-VA ook slechte of minder gewenste migratie, nl passieve migratie . Deze vorm van migratie  moet volgens de N-VA zo veel mogelijk vermeden worden.

Onder actieve migratie verstaat de N-VA het aantrekken van hoogopgeleide topprofessionals die onze economie versterken of het aantrekken van arbeiders voor knelpuntberoepen , alsook  topwetenschappers en topatleten. Onder passieve migratie verstaat de N-VA zij die hier komen via asiel, regularisatie en gezinshereniging. (10)

We kunnen dus stellen dat de N-VA  migratie niet benadert vanuit een perspectief  van mensenrechten , maar eerder vanuit een economische logica.








 

 
4.N-VA en de vakbonden .

De N-VA en het middenveld. De laatste weken is hier al heel wat over geschreven.

In februari 2013 konden we in de krant DeStandaard een artikel lezen over een onderzoek naar de politieke voorkeur dat de groep ISPO (KULeuven)  uitvoerde onder leden van de 3 grote vakbonden in Vlaanderen.  Het onderzoek dateert uit 2010.

Uit dit onderzoek bleek dat 30% van de bevraagde leden van de Christelijke vakbond ACV bij de laatste verkiezingen ( federale verkiezingen 2010 ) gestemd heeft voor de N-VA. De CD&V haalde 27%, het vlaams belang 10% , SP.a 9% , OpenVLD 8% en Groen 7%.
26% van de bevraagde leden van de socialistische vakbond ABVV bleken op N-VA te hebben gestemd. De SP.a haalde 23%, het vlaams belang 20%, CD&V 7%, Groen 6% en OpenVLD ook 6%
Tenslotte de liberale vakbond ACLVB : 29% van de bevraagde leden stemde voor OpenVLD, 24% voor N-VA, 10% voor het vlaams belang,  9% voor Groen, 8% voor SP.a en 3% voor de CD&V.

Deze cijfers tonen nogmaals overduidelijk aan dat de verzuiling achter ons ligt. De cijfers zijn aan de ene kant verrassend , aan de andere kant ook weer niet.
Wat wel heel duidelijk is dat deze cijfers een enorme paradox in zich dragen , een serieuze tegenstrijdigheid , nl het grote verschil tussen  het programma van de N-VA en waar de vakbonden voor staan.

N-VA is niet alleen voorstander van een versterkte degressiviteit van de werkloosheidsuitkering, maar ook voor een strikte beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd. De vakbonden zijn tegen deze maatregelen en zijn vragende partij voor welvaartsvaste sociale uitkeringen die boven de Europese armoedegrens liggen.

N-VA is voorstander van Indexsprongen, een serieuze Indexaanpassing en andere vormen van loonmatiging, zoals via flexibele all-in akkoorden. Ze willen socio-economische hervorming naar Duits voorbeeld. De vakbonden zijn net voor de versterking van de koopkracht van werknemers  en het versterken van werkzekerheid.

De uitbetaling van werkloosheidsuitkeringen en sociale uitkeringen door de vakbonden en de ziekfondsen is voor de N-VA een doren in hun Vlaams- nationalistische  oog.  


De N-VA wil dit weghalen bij de vakbonden en ziekenfondsen en de Vlaamse overheid ( als het gaat over uitkeringstrekkers in Vlaanderen)  hiervoor bevoegd maken. (11)
De N-VA wilt verder dat de vakbonden opkomen voor  werknemers, zij die werken.
Wat dan , heren en dames van de N-VA , met de werkzoekenden ? Mogen ze daar dan niet meer voor opkomen ?

Het is duidelijk dat de N-VA het moeilijk heeft met de vakbonden  en deze vakbonden wil verzwakken.






5.De communicatie en wat ze niet zeggen.

Bart De Wever en de rest van de N-VA zeggen dat zij dè mening van de Vlaming en dè Vlaamse onderstroom vertolken.

Hier heb ik het toch moeilijk mee . De N-VA haalt ongeveer een kwart van de stemmen in Vlaanderen. BDW ( en de rest van de N-VA) gaat er automatisch van uit dat de mensen die op de N-VA stemmen met alles akkoord gaan wat hij of de rest van de N-VA zeggen. Je hebt zeker een belangrijk deel van de N-VA-stemmers die het programma goed kennen , maar een ander aanzienlijk deel niet (zie deelthema 4. )  . Mensen stemden om verschillende redenen voor de N-VA.
Bovendien heeft een nog groter aantal van de Vlamingen niet op de N-VA gestemd. Naast de N-VA was Groen de enigste partij die tijdens de afgelopen verkiezingen opvallend gestegen is. Er zijn dus meerdere onderstromen, waaronder een links-ecologische.

Ja, er is dus een rechtse , neoliberale onderstroom in Vlaanderen en daar is N-VA de grootste vertolker van. Je ziet dit ook in het stemgedrag. Zo heeft het vlaams belang niet alleen tal van gewezen mandatarissen , zoals Jurgen Ceder en Karim Van Overmeire ( beiden hebben destijds nog meegewerkt aan het 70-puntenplan van het vb)  , verloren aan de N-VA, maar ook tal van kiezers die vroeger voor het  vlaams belang stemde , stemmen nu voor N-VA. Dit is overduidelijk als je de verkiezingsresultaten bekijkt.

Sommige beleidsvoorstellen en beleidsdaden van de N-VA ( zoals de verhoogde retributie voor vreemdelingen die zich willen inschrijven en het onder druk zetten van dringende medische hulp aan sans papiers ) halen immers stemmen weg van bij het vlaams belang. Ook OpenVLD en LDD hebben serieus wat kiezers verloren aan de N-VA.

Maar zeggen Bart De Wever ( en de rest van de N-VA)  spreekt  in naam van dè Vlaming en dè Vlaamse onderstroom vertolk klopt dus niet .

Zo spreekt hij ( en de rest van de N-VA) zeker niet in mijn naam  en waar ik voor sta!

Dat Bart De Wever ( en de rest van de N-VA) zoveel refereert naar die onderstroom is natuurlijk  geen toeval.
De term ‘onderstroom’ heeft namelijk bepaalde connotaties. Het suggereert iets wat fundamenteler en dieper gaat  dan  een electoraal modeverschijnsel. Het moet de indruk geven dat de alleen de N-VA weet wat dè Vlaming wilt en dè Vlaming verdedigd. Het is dus een politieke strategie om zoveel mogelijk mensen te kunnen overtuigen om voor hen te stemmen. 


De slachtofferrol past ook in deze strategie. Bart De Wever ( en de rest van de N-VA) heeft het vaak over het feit dat het ‘èèn tegen allen en allen tegen èèn is’. Sterker nog , Bart De Wever zei onlangs in Terzake dat men bezig is met een aanleggen van een ‘Cordon Sanitaire’ rond de N-VA.
Euh, de N-VA is de grootste partij in Vlaanderen, ze zit in de Vlaamse regering en zit na de gemeenteraadsverkiezingen in tal van gemeentebesturen. Je kan dus moeilijk beweren dat N-VA op systematische wijze wordt geweerd van bestuursdeelname. Die slachtofferrol is dus echt niet meer houdbaar. Zet die ploat af .
Maar ook dit is een strategie om zoveel mogelijk mensen te kunnen overtuigen.
Wat me ook verontrust is de vaststelling dat de top van de N-VA  en een deel van de achterban goed zijn in het bekritiseren van bepaalde bevolkingsgroepen en organisaties: de Walen, werkzoekenden, mensen in armoede, asielzoekers, vakbonden, linkse partijen, buurtopbouwprojecten, enz.


Ondertussen zeggen ze  wel heel weinig tot niets over hoe bijvoorbeeld een deel van de topbankiers van de wereldwijde gedereguleerde Haute Finance ,gedreven door grenzenloze hebzucht, zorgde voor grote financiële, economische en budgettaire crisissen. Of over de misbruiken van de notionele interestaftrek en de DBI-aftrek  door multinationals.

Het is dus een selectieve verontwaardiging. Bovendien hebben ze het moeilijk met kritiek . Dan komt de slachtofferrol weer boven. Het feit dat zij de controverse hebben opgezocht doet er niet meer  toe.

Het is een weloverwogen communicatiestrategie die beetje bij beetje laat zien hoe de Vlaamse onafhankelijke staat er gaat uit zien als het af hangt van N-VA.  Een ‘gesloten’ Vlaanderen met leeuwtjes op straatnaamborden, overal Vlaamse vlaggen, marsen op het stadhuis en dat , vertrekkende vanuit een neoliberale logica, de mensen die niet ( direct) mee kunnen dreigt uit te sluiten. Of hoe ‘t Vlaams-nationalisme van de N-VA uitsluitingsnationalisme wordt.