1.Waarom
dit artikel?
Ik heb heel lang getwijfeld om een artikel over de
N-VA te schrijven. Er wordt immers al zoveel over de N-VA gesproken en
geschreven. Ook wilde ik de polarisatie tussen de N-VA en de andere partijen niet voeden. De relaties tussen de verschillende
partijen staan immers met de verkiezingen van 2014 in aantocht al op
scherp. Waarom dan toch een artikel over hen ?
Ik ben enorm bezorgd over een
aantal tendensen in onze samenleving. Mechanismen die mensen uitsluit. Sommige
partijen willen deze mechanismen versterken. De N-VA is èèn van die partijen. Aan
de hand van een aantal thema’s en beleidsvoorstellen en beleidsdaden van de
N-VA zal ik aantonen dat hun
Vlaams-nationalisme meer en meer een uitsluitingsnationalisme wordt. Dit
verontrust mij enorm.
2.Armoede,
(structurele) werkloosheid en andere sociale thema’s.
Armoede en sociale uitsluiting neemt verder toe in
België. De laatste
cijfers van EU-SILC ( European Union –Statistics on Income and Living
Conditions) vertellen ons dat in 2011 ongeveer 15,3 % van de bevolking in
België moest leven met een inkomen onder de Europese armoedegrens. Dit betekent
dat 1 op 7 of ongeveer 1.656.800 personen in België onvoldoende
inkomen heeft om te kunnen voorzien in hun basisbehoeften en sociale
uitsluitingen met structurele oorzaken ervaren op levensdomeinen huisvesting en
energie, inkomen en tewerkstelling, onderwijs, gezondheidszorg,
maatschappelijke dienstverlening, enz.
De ( structurele
) werkloosheid is nog steeds groot . Een groeiend aantal mensen ervaren knelpunten
en uitsluitingsmechanismen tijdens hun zoektocht naar werk.
Wat
betreft de thema ’s armoede en sociale ongelijkheid en (structurele)
werkloosheid vertrekt N-VA vanuit het individueel schuldmodel.
Het legt de oorzaak van (
langdurige ) werkloosheid en armoede volledig en alleen bij het individu: door
hun luiheid, omdat ze niet willen studeren en willen werken, een gebrek aan
verantwoordelijkheid en doorzettingsvermogen, enz. Het deelt de mensen op in ‘deserving’ werkloze en arme en ‘non-deserving’
werkloze en arme: zij die het verdienden om geholpen te worden en zij die het
aan uw eigen hebben te danken en dus niet verdienen om geholpen te worden.
Het is
dus niet omdat je formeel in aanmerking komt voor steun van de gemeenschap dat
je die ook daadwerkelijk krijgt; je moet die steun verdienen. Doe je dat niet,
dan word je uitgesloten voor bepaalde vormen van maatschappelijke
dienstverlening.
Dit individueel schuldmodel stigmatiseert mensen in
armoede en werkzoekenden en
minimaliseert en/of ontkent de knelpunten en sociale uitsluitingen met
structurele oorzaken die een groeiend aantal mensen ervaren op tal van
levensdomeinen.
N-VA wil armoede en ( structurele) werkloosheid
bestrijden door onder andere in te zetten op een versterkte degressiviteit van
en een sterke beperking van
werkloosheidsuitkeringen in de tijd, gekoppeld aan een nog strenger ( dan nu)
activeringsbeleid.
Vanaf 01 november 2012 werd de versterkte
degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen van kracht. Door deze maatregel
,ingevoerd door de huidige federale regering , zien (langdurige) werkzoekenden
hun werkloosheidsuitkering zakken tot een forfaitbedrag dat nauwelijks hoger is
dan het leefloon en dus ver onder de Europese armoedegrens ligt.
N-VA vond deze maatregel een voorzichtige stap in de
‘goede’ richting, maar het ging niet ver
genoeg. N-VA wil immers hervormingen naar Duits voorbeeld. Voor de N-VA mag het
systeem van werkloosheidsuitkeringen immers geen sociale hangmat worden
waardoor mensen niet gaan werken. Om dit te kunnen bewerkstelligen wil N-VA
niet alleen inzetten op een versterkte degressiviteit van de
werkloosheidsuitkeringen, maar willen ze ook de werkloosheidsuitkeringen beperken
in de tijd. Wie na deze periode nog geen werk heeft ( wat dan natuurlijk hun
eigen fout is ) valt terug op een leefloon , dat nog lager is. Hoelang de
werkloosheidsuitkering wordt uitbetaald hangt af hoelang je hebt gewerkt
voor uw periode van werkloosheid. Verder wil N-VA inzetten op een nog strenger
activeringsbeleid dan nu . Dit scheidt volgens de N-VA immers de ‘profiteurs’
van zij die willen werken en het waard zijn om geholpen te worden. (1)
Volgens N-VA is tewerkstelling immers het wondermiddel
tegen armoede. Dit klopt. Cijfers tonen aan dat tewerkstelling een belangrijke
buffer is tegen armoede en sociale ongelijkheid, maar op voorwaarde dat het om
duurzame , fulltime tewerkstelling gaat met een goede verloning.
De vraag is of deze maatregelen duurzame
tewerkstelling bevorderen en indien niet ;wie wordt er het meest geconfronteerd
met deze maatregelen.
Mensen in (kans)armoede en mensen uit andere kansengroepen ervaren
knelpunten en sociale uitsluitingen met structurele oorzaken op verschillende
levensdomeinen , waaronder inkomen en tewerkstelling. Ze zijn vaak
laaggeschoold , vinden moeilijk werk en hebben hierdoor dus een onzekere
arbeidsloopbaan. Tewerkstelling wordt vaak afgewisseld door ( lange) periodes
van werkloosheid.
Deze uitsluiting op de arbeidsmarkt zorgt ervoor dat hun werkloosheidsuitkering sneller zal zakken tot onder de Europese armoedegrens en dat zij ( mocht er een beperking van de werkloosheidsuitkeringen komen) sneller worden geconfronteerd met het stopzetten van hun werkloosheidsuitkering.. Het zullen dus de maatschappelijk meest kwetsbaren -die vaak moeilijk aan het werk geraken- die hier het meest mee worden geconfronteerd.
Deze uitsluiting op de arbeidsmarkt zorgt ervoor dat hun werkloosheidsuitkering sneller zal zakken tot onder de Europese armoedegrens en dat zij ( mocht er een beperking van de werkloosheidsuitkeringen komen) sneller worden geconfronteerd met het stopzetten van hun werkloosheidsuitkering.. Het zullen dus de maatschappelijk meest kwetsbaren -die vaak moeilijk aan het werk geraken- die hier het meest mee worden geconfronteerd.
Een activeringsbeleid kan kansen bieden als dit een
activeringsbeleid op maat is. We moeten echter vaststellen
dat het huidige activeringsbeleid te eenzijdig is en dat er bij relatief meer mensen uit
kansengroepen een transmissie van het dossier van de VDAB naar de RVA
plaatsvindt, met een verhoogde kans op schorsing als gevolg. Vaak zien we dat
niet een gebrek aan motivatie of bereidheid tot werken , maar
welzijnsgerelateerde problemen aan de grondslag liggen van de redenen van een
eventuele schorsing .
Bij een nog strenger activeringsbeleid - waar de N-VA voorstander van is- dreigen bij
nog meer mensen het recht op werkloosheidsuitkering onder druk te komen staan.
Ja, er moet een zekere controle zijn , maar als je ziet
dat sommige controlemechanismen uitsluitingsmechanismen worden voor heel wat
mensen , dan zit je met een structureel probleem.
Ook het leefloon wilt de N-VA voorwaardelijk maken. Volgens
de N-VA moet de sociale zekerheid en bij
uitbreiding de overheid ( Bart De Wever noemde de overheid en het
overheidsbeslag ‘ het overheidsmonster dat geld inademt en uitspuwt’ ) immers worden afgebouwd. (2)
De N-VA zegt dat ze de hardwerkende Vlaming verdedigt (
waarmee ze dus eigenlijk ook zeggen dat
ze werkzoekende Vlamingen, Walen en Brusselaars en hard werkende Walen
en Brusselaars niet verdedigen) . Maar is
dat wel zo ?
Zoals al eerder aangehaald is de N-VA voor
socio-economische hervormingen naar Duits model. Bart De Wever neemt elke
gelegenheid aan om dit te bepleiten. Dit betekent strikte loonmatiging en zelfs
een verlaging van de lonen , indexafschaffing of aanpassing, enz.
We weten dat de N-VA
een vurige voorstander is van Indexsprongen, een serieuze Indexaanpassing en
andere vormen van loonmatiging, zoals via flexibele all-in akkoorden. (3)
Dit zet de koopkracht onder druk en zal de hardwerkende mensen uit de lagere sociale
klasse en de lage middenklasse het hardst treffen , alsook mensen met een
sociale uitkering.
In een interview met de Nederlandse krant ‘ Het Financiële
Dagblad’ zei Karel van Eetvelt , topman bij de werkgeversorganisatie Unizo ,
het volgende : “ Zo kan het niet langer in België”. De Unizo-topman hekelt
daarmee het blokkeringsbeleid van de PS. Volgens hem blokkeert de PS de nodige
sociaal-economische hervormingen.
“De druk vanuit de ondernemerswereld
om na de verkiezingen van 2014 wèl een coalitie te krijgen die werk maakt van
veranderingen, zal groot zijn. Ik ben er zeker van dat zij het ook zullen laten
voelen als de politiek liever snel een coalitie vormen die verandering in de
weg staan. Ik durf mijn handen niet in het vuur steken voor de economische
gevolgen daarvan” , zegt Van Eetvelt dreigend. (4)
Hiervoor stellen meer en meer ondernemers en de
werkgeversorganisaties Unizo en Voka hun hoop op …jawel de N-VA.
Hoe personen met een (zeer) hoog inkomen willen bepalen
met wat voor een inkomen ( hetzij uit werk of sociale uitkering) de maatschappelijk meest kwetsbaren en de
mensen uit de lagere middenklasse moeten zien rond te komen. Of anders gezegd: Hoe werkgeversorganisaties Voka
en Unizo en hun politieke slippendragers van de N-VA het Mattheüs-effect in
onze samenleving willen versterken.
Armoedebestrijding is een complex iets. Mensen in armoede
ervaren sociale uitsluitingen met structurele oorzaken op verschillende
levensdomeinen. De sociale uitsluitingen die veel mensen in armoede ervaren
zijn dezelfde, wat verschilt is hoe ze hiermee om gaan. Ieder persoon in
armoede gaat , vertrekkende vanuit hun binnenkant , op een andere manier om met
deze structurele uitsluitingsmechanismen. Sommigen vinden in deze
onrechtvaardigheden de kracht om verder te gaan , anderen trekken zich na de
zoveelste kwetsende ervaring terug om verdere kwetsuren te vermijden. Er is dus
een wisselwerking tussen structurele uitsluitingsprocessen op maatschappelijk
en institutioneel niveau en het persoonlijke niveau. Dit maakt dat
armoedebestrijding complex is.
Het bestrijden van armoede en sociale ongelijkheid vraagt een participatief en krachtgericht
armoedebeleid dat de sociale uitsluitingen benoemt en aanpakt , grondrechten
garandeert, de binnenkant ( de belevingswereld) van mensen in armoede
respecteert en vertrekkende vanuit de
krachten, vaardigheden en overlevingsstrategieën van mensen in armoede samen met hen duurzame
stappen vooruit zet.
Dit is totaal iets anders
dan waar de N-VA voor staat.
(1) http://www.n-va.be/files/default/generated/dossier/arbeidsmarktbeleid%20en%20sociale%20zekerheid.pdf
3.Migratie,
asielzoekers, sans-papiers .
On 11/02 around midday, i
practically dropped my cup o' rosie lee and fel of my chair when i read a
certain article in the newspaper ‘DeMorgen’ . ( pardon my English)
Ik kwam toen te weten dat het Antwerpse stadsbestuur ( de
N-VA is de grootste partij binnen het bestuur en het bestuursakkoord draagt een
grote N-VA-stempel) een eenmalige retributie van 250 euro gaat vragen
aan wie zich voor de eerste keer inschrijft aan het vreemdelingenloket van de
stad. Dat had het schepencollege de avond voordien beslist.
Er kwam meteen heel wat protest van sociale
organisaties en Groen.
Later, tijdens de gemeenteraad van maandag 25
februari werd het via stemming bekrachtigt. De meerderheidspartijen ( N-VA ,
CD&V en OpenVLD ) en het vlaams belang stemde voor en Groen, SP.a en de
PVDA+ stemde tegen. Groen haalde na het bekent raken van het voorstel begin
februari en na de goedkeuring van het voorstel tijdens de gemeenteraad
bijzonder scherp uit en gaat een klacht
indienen bij de provinciegouverneur. (5) (6)
Tot nu toe
betaalde een vreemdeling ( net zoals een autochtone Belg) slechts 17 euro .Vreemdelingen , zoals asielzoekers en sans-papiers ( pardon my French) ,
zouden dus nu eenmalig 250 euro moeten betalen als ze zich willen inschrijven
in Antwerpen.
Er zijn een aantal vrijstellingen opgenomen, zoals
voor studenten, langdurig ingezetenen van een EU-lidstaat en mensen die met
succes een asielprocedure hebben afgerond. Deze groepen zullen 17 euro blijven
betalen. Deze groep is slechts een kleine minderheid . Van de 11.000 dossiers
uit 2012 hadden er volgens schepen Homans zeker 10.500 de retributie moeten
betalen, indien de maatregel er toen al geweest was. (7)
De belangrijkste redenen die het stadsbestuur aanhaalt voor de
invoering van deze verhoogde retributie
zijn de hoge kosten die met zo’n inschrijving gepaard gaan. Het huidige
Antwerpse stadsbestuur wil deze kost niet meer door iedere Antwerpenaar laten
betalen , maar door de vreemdeling zelf.
Deze maatregel verontrust mij. Openbare dienstverlening
gehoord altijd laagdrempelig en toegankelijk te zijn voor iedereen, ook voor
zij die weinig geld hebben .
Deze maatregel zet echter die toegankelijke
dienstverlening van stadsdiensten voor bepaalde bevolkingsgroepen serieus onder
druk.
De realiteit is dat de meeste vreemdelingen en
asielzoekers in een precaire situatie leven en het geld niet hebben om deze
retributie te betalen.
Alleen vreemdelingen met voldoende geld ,die de 250 euro
direct kunnen betalen, zullen het recht krijgen om zich in te schrijven in het
bevolkingsregister.
Dit heeft veel weg van een 'wegpestbelasting' voor
bepaalde groepen van mensen, tenzij je over voldoende geld beschikt.
Anders gezegd: openbare dienstverlening voor zij die het
kunnen betalen.
Een week later is er opnieuw opschudding. OCMW-raadsleden Dirk Avonts
(Groen) en Dirk Van Duppen (PvdA)
stelde op de OCMW-raadszitting van 24 januari een vraag naar de algemene
regeling voor het toekennen van de dringende medische hulp voor de terugbetaling van AIDSremmers aan
sans-papiers met HIV.
De aanleiding van deze vraag was het feit dat de laatste
18 maanden ( dus zowel onder het vorige als het huidige bestuur) van ruim 20
sans-papiers ( pardon my French) de
terugbetaling van hun HIV-remmers was geweigerd.
Antwerps OCMW-voorzitter ( en schepen van sociale zaken) Liesbeth Homans ( N-VA) zegt dat bij elke
aanvraag eerst gaat gekeken worden of de aanvragers in hun thuisland toegang
hebben tot HIV-remmers. Ook vindt ze de kost hoog. Ze vergeet er wel bij te
zeggen dat dringende medische zorg op doktersvoorschrift terugbetaald wordt
door de federale overheid.
Per maand kost een behandeling met HIV-remmers ongeveer 800 euro. Bij personen die een ziekteverzekering hebben
komt die voor een heel groot deel tussen, zij die geen verzekering hebben
moeten heel het bedrag betalen.
Nochtans is het voor zowel de persoon zelf als de
volksgezondheid enorm belangrijk dat ze toegang hebben tot HIV-remmers.
Vervolgens koppelt Liesbeth Homans ( N-VA ) de terugbetaling van deze HIV-remmers aan het
ondertekenen van een ‘ vrijwillig’ terugkeercontract.
"Zo verzekeren we de
dringendste medische hulpverlening en voorkomen we een eventuele bedreiging voor
de volksgezondheid", zegt Homans. (8)
Schokkende
uitspraken.
Een dag
later hekelt ook OCMW-voorzitter Sara Smeyers ( N-VA ) in Aalst deze vorm van
dringende medische hulp aan sans-papiers.
"HIV is geen noodsituatie waarbij dringende hulp
vereist is. Ik vind dus ook dat aidsremmers niet moeten terugbetaald worden aan
sans papiers door het OCMW. Iemand die illegaal is, moet het land verlaten.
Door die zaken als dringende medische hulp te kwalificeren, blijven
ze juist, en zullen ze nooit terugkeren naar hun land van herkomst." ,
zegt Sara Smeyers ( N-VA ). (9)
Ik was en ben nog steeds
geschokt door deze wereldvreemde uitspraken. Voor Sara Smeyers (N-VA) is
toegang tot HIV-remmers geen dringende medische zorg. Voor mij valt dit er wel
onder. Het verschil qua levensverwachting door toegang te hebben tot
HIV-remmers en deze dagelijks kunnen innemen en er geen toegang tot hebben is
groot en wordt alsmaar groter. Deze medicatie is dus enorm
belangrijk voor mensen met HIV. Tegenwoordig is er medicatie die ervoor zorgt dat het virus
systematisch wordt onderdrukt en met goede resultaten: bij heel veel mensen is
de virale lading in het bloed zo laag dat het niet dedecteerbaar is in het
bloed. Het virus blijft aanwezig in het lichaam , maar in een zeer lage dosis.
Dit zorgt ervoor dat nog maar heel weinige mensen Aids ontwikkelen en dat ze
een quasi normale levensverwachting hebben. Maar om dit te kunnen
bewerkstelligen moet men toegang hebben tot deze medicatie en ze elke dag
kunnen innemen. In de landen van herkomst is er niet altijd goede toegang tot
deze medicatie. Het taboe op HIV is er vaak torenhoog.
Het is dus enorm belangrijk dat iedereen , ongeacht hun
verblijfsstatuut , voldoende toegang heeft dat deze zorg. Ook het vervolg van
haar uitleg is al even schokkend. Deze uitspraken en voorstellen kunnen de
toegang tot dringende medische hulp aan sans-papiers onder druk zetten.
Op het vlak van asiel en migratie hanteert N-VA dezelfde
tweedeling als bij het thema armoede en werkloosheid. N-VA stelt dat er goede migratie is , nl
actieve migratie. Zij verdienden onze hulp. Daarnaast heb je volgens N-VA ook
slechte of minder gewenste migratie, nl passieve migratie . Deze vorm van
migratie moet volgens de N-VA zo veel
mogelijk vermeden worden.
Onder actieve migratie verstaat de N-VA het aantrekken van hoogopgeleide topprofessionals die
onze economie versterken of het aantrekken van arbeiders voor knelpuntberoepen
, alsook topwetenschappers en
topatleten. Onder passieve migratie verstaat de N-VA zij die hier komen via
asiel, regularisatie en gezinshereniging. (10)
We kunnen
dus stellen dat de N-VA migratie niet
benadert vanuit een perspectief van
mensenrechten , maar eerder vanuit een economische logica.
4.N-VA en
de vakbonden .
De N-VA
en het middenveld. De laatste weken is hier al heel wat over geschreven.
In
februari 2013 konden we in de krant DeStandaard een artikel lezen over een
onderzoek naar de politieke voorkeur dat de groep ISPO (KULeuven) uitvoerde onder leden van de 3 grote
vakbonden in Vlaanderen. Het onderzoek
dateert uit 2010.
Uit dit
onderzoek bleek dat 30% van de bevraagde leden van de Christelijke vakbond ACV
bij de laatste verkiezingen ( federale verkiezingen 2010 ) gestemd heeft voor
de N-VA. De CD&V haalde 27%, het vlaams belang 10% , SP.a 9% , OpenVLD 8%
en Groen 7%.
26% van
de bevraagde leden van de socialistische vakbond ABVV bleken op N-VA te hebben
gestemd. De SP.a haalde 23%, het vlaams belang 20%, CD&V 7%, Groen 6% en OpenVLD
ook 6%
Tenslotte
de liberale vakbond ACLVB : 29% van de bevraagde leden stemde voor OpenVLD, 24%
voor N-VA, 10% voor het vlaams belang,
9% voor Groen, 8% voor SP.a en 3% voor de CD&V.
Deze
cijfers tonen nogmaals overduidelijk aan dat de verzuiling achter ons ligt. De
cijfers zijn aan de ene kant verrassend , aan de andere kant ook weer niet.
Wat wel
heel duidelijk is dat deze cijfers een enorme paradox in zich dragen , een
serieuze tegenstrijdigheid , nl het grote verschil tussen het programma van de N-VA en waar de
vakbonden voor staan.
N-VA is
niet alleen voorstander van een versterkte degressiviteit van de
werkloosheidsuitkering, maar ook voor een strikte beperking van de
werkloosheidsuitkering in de tijd. De vakbonden zijn tegen deze maatregelen en
zijn vragende partij voor welvaartsvaste sociale uitkeringen die boven de
Europese armoedegrens liggen.
N-VA is
voorstander van Indexsprongen, een serieuze
Indexaanpassing en andere vormen van loonmatiging, zoals via flexibele all-in
akkoorden. Ze willen socio-economische hervorming naar Duits voorbeeld. De
vakbonden zijn net voor de versterking van de koopkracht van werknemers en het versterken van werkzekerheid.
De uitbetaling van werkloosheidsuitkeringen en sociale
uitkeringen door de vakbonden en de ziekfondsen is voor de N-VA een doren in
hun Vlaams- nationalistische oog.
De N-VA wil dit weghalen bij de vakbonden en ziekenfondsen
en de Vlaamse overheid ( als het gaat over uitkeringstrekkers in
Vlaanderen) hiervoor bevoegd maken. (11)
De N-VA wilt verder dat de vakbonden opkomen voor werknemers, zij die werken.
Wat dan , heren en dames van de N-VA , met de
werkzoekenden ? Mogen ze daar dan niet meer voor opkomen ?
Het is duidelijk dat de N-VA het moeilijk heeft met de
vakbonden en deze vakbonden wil
verzwakken.
5.De
communicatie en wat ze niet zeggen.
Bart De Wever en de rest van de N-VA zeggen dat zij dè
mening van de Vlaming en dè Vlaamse onderstroom vertolken.
Hier heb ik het toch moeilijk mee . De N-VA haalt
ongeveer een kwart van de stemmen in Vlaanderen. BDW ( en de rest van de N-VA)
gaat er automatisch van uit dat de mensen die op de N-VA stemmen met alles
akkoord gaan wat hij of de rest van de N-VA zeggen. Je hebt zeker een
belangrijk deel van de N-VA-stemmers die het programma goed kennen , maar een
ander aanzienlijk deel niet (zie deelthema 4. ) . Mensen stemden om verschillende redenen voor
de N-VA.
Bovendien heeft een nog groter aantal van de Vlamingen
niet op de N-VA gestemd. Naast de N-VA was Groen de enigste partij die tijdens
de afgelopen verkiezingen opvallend gestegen is. Er zijn dus meerdere
onderstromen, waaronder een links-ecologische.
Ja, er is dus een rechtse , neoliberale onderstroom in
Vlaanderen en daar is N-VA de grootste vertolker van. Je ziet dit ook in het
stemgedrag. Zo heeft het vlaams belang niet alleen tal van gewezen
mandatarissen , zoals Jurgen Ceder en Karim Van Overmeire ( beiden hebben
destijds nog meegewerkt aan het 70-puntenplan van het vb) , verloren aan de N-VA, maar ook tal van
kiezers die vroeger voor het vlaams
belang stemde , stemmen nu voor N-VA. Dit is overduidelijk als je de verkiezingsresultaten
bekijkt.
Sommige beleidsvoorstellen en beleidsdaden van de N-VA
( zoals de verhoogde retributie voor vreemdelingen die zich willen inschrijven
en het onder druk zetten van dringende medische hulp aan sans papiers ) halen
immers stemmen weg van bij het vlaams belang. Ook OpenVLD en LDD hebben serieus
wat kiezers verloren aan de N-VA.
Maar zeggen Bart De Wever ( en de rest van de
N-VA) spreekt in naam van dè Vlaming en dè Vlaamse
onderstroom vertolk klopt dus niet .
Zo spreekt hij ( en de rest van de N-VA) zeker niet in
mijn naam en waar ik voor sta!
Dat Bart De Wever ( en de rest van de N-VA) zoveel
refereert naar die onderstroom is natuurlijk
geen toeval.
De term
‘onderstroom’ heeft namelijk bepaalde connotaties. Het suggereert iets wat fundamenteler
en dieper gaat dan een electoraal modeverschijnsel. Het moet de
indruk geven dat de alleen de N-VA weet wat dè Vlaming wilt en dè Vlaming
verdedigd. Het is dus een politieke strategie om zoveel mogelijk mensen te
kunnen overtuigen om voor hen te stemmen.
De
slachtofferrol past ook in deze strategie. Bart De Wever ( en de rest van de
N-VA) heeft het vaak over het feit dat het ‘èèn tegen allen en allen tegen èèn
is’. Sterker nog , Bart De Wever zei onlangs in Terzake dat men bezig is met
een aanleggen van een ‘Cordon Sanitaire’ rond de N-VA.
Euh, de
N-VA is de grootste partij in Vlaanderen, ze zit in de Vlaamse regering en zit
na de gemeenteraadsverkiezingen in tal van gemeentebesturen. Je kan dus
moeilijk beweren dat N-VA op systematische wijze wordt geweerd van
bestuursdeelname. Die slachtofferrol is dus echt
niet meer houdbaar. Zet die ploat af .
Maar ook dit is een strategie om zoveel mogelijk mensen te
kunnen overtuigen.
Wat me ook verontrust is de vaststelling dat de top van de
N-VA en een deel van de achterban goed
zijn in het bekritiseren van bepaalde bevolkingsgroepen en organisaties: de
Walen, werkzoekenden, mensen in armoede, asielzoekers, vakbonden, linkse
partijen, buurtopbouwprojecten, enz.
Ondertussen zeggen ze
wel heel weinig tot niets over hoe bijvoorbeeld een deel van de
topbankiers van de wereldwijde gedereguleerde Haute Finance ,gedreven door
grenzenloze hebzucht, zorgde voor grote financiële, economische en budgettaire
crisissen. Of over de misbruiken van de notionele interestaftrek en de
DBI-aftrek door multinationals.
Het is dus een selectieve verontwaardiging. Bovendien
hebben ze het moeilijk met kritiek . Dan komt de slachtofferrol weer boven. Het
feit dat zij de controverse hebben opgezocht doet er niet meer toe.
Het is een weloverwogen communicatiestrategie die
beetje bij beetje laat zien hoe de Vlaamse onafhankelijke staat er gaat uit
zien als het af hangt van N-VA. Een ‘gesloten’
Vlaanderen met leeuwtjes op straatnaamborden, overal Vlaamse vlaggen, marsen op
het stadhuis en dat , vertrekkende vanuit een neoliberale logica, de mensen die
niet ( direct) mee kunnen dreigt uit te sluiten. Of hoe ‘t Vlaams-nationalisme van
de N-VA uitsluitingsnationalisme wordt.
