Ik ben verontwaardigd bij het zien van dakloosheid.

Op 04 januari 2012 had ik een afspraak met een vriend in Brussel. Na mijn afspraak stapte ik richting het Noord Station van Brussel om de bus naar Leuven te nemen.Toen ik bijna aan het Noord station was kwam ik voorbij het luxueuze Sheroton hotel. In de bar van het hotel zaten verschillende mensen te keuvelen bij een glas wijn. Even verder,in een inham van datzelfde hotel probeerde een dakloze beschutting te zoeken voor het stromweer dat losbarste boven Brussel.
Aangekomen aan het Noord Station ontdekte ik dat ik ongeveer 40 minuten moest wachten op een bus naar Leuven.
Het was aan het regenen en de storm begon in te beuken op Brussel. Aan het Noord station zag ik schrijnende situaties. Buiten aan het station in de groezelige inhammen probeerde 8 , mogelijk 9 autochtone en allochtone daklozen te slapen, alleen toegedekt met wat karton en dunne dekens. De stormwind loeide en de regen spatte tegen de glazen deuren en op de slapende mensen.


De onderstaande foto's zijn geen foto's van de mensen die ik op 04 januari zag, maar de barre levensomstandigheden waren gelijkaardig.





Een dakloze had ,zoals wij allemaal doen zijn schoenen uitgedaan voor hij ging slapen . Alleen , wij doen dit in de veiligheid van onze woonst. Hij kon dit niet. Er moet maar iemand zijn die zijn schoenen wegneemt en hij is zijn schoenen kwijt.
Een paar daklozen hadden zich bij elkaar gelegd om het toch maar een beetje warm te hebben, als dit al mogelijk was.


Bij mensen die een daklozensituatie ervaren wordt het leven dat beantwoordt aan de menselijke waardigheid zeer ernstig onder druk gezet. Daklozen moeten leven in mensonwaardige omstandigheden en moeten zich beroepen op pure overlevingstrategieën.
Daklozen hebben zeer beperkte of geen toegang tot nutsvoorzieningen elektriciteit en gas. Dit maakt dat ze zich onder andere niet of zeer moeilijk kunnen verwarmen.
Mensen die een daklozensituatie ervaren hebben ook een zeer beperkte of geen toegang tot de nutsvoorziening water. Mensen in een daklozensituatie kunnen zich hierdoor moeilijk wassen en hun kleren wassen. Het niet hebben van een woonst maakt dat je constant wordt bloot gesteld aan de verschillende weersomstandigheden en de mogelijke (nachtelijke) onveiligheid op straat .
De mensonwaardige levensomstandigheden zorgen ervoor dat hun fysieke , psychische en psychosociale welzijn ernstig worden aangetast. Het zorgt voor een grotere vatbaarheid voor tal van kwalen en ziektes, psychologische problematieken en sociaal uitgesloten worden in de meest ergste vorm.
Om nog maar ze zwijgen van het stijgend geweld tegen daklozen.

Dakloosheid is zeker ook een groot maatschappelijk probleem.


Grondwetsartikel 23 en artikel 3 van de Vlaamse wooncode stellen dat iedereen recht heeft op kwaliteitsvolle en betaalbare huisvesting. Uit het meest recentelijk tweejaarlijkse rapport 2011 van het Steunpunt tot bestrijding van armoede, bestaansonzekerheid en sociale uitsluiting blijkt echter dat dit zeker geen garantie biedt dat ook iedereen effectief toegang heeft tot kwaliteitvolle en betaalbare huisvesting.
De crisisopvanginitiatieven in Brussel, Gent , Leuven , enz…. zitten steeds vol. Al reeds vele jaren worden we geconfronteerd met beelden van autochtone en allochtone daklozen en dakloze asielzoekers die noodgedwongen op straat moeten leven.
Als daklozen proberen om uit hun daklozensituatie te komen en op zoek gaan naar een woonst komen ze tal van knelpunten en uitsluitingen met structurele oorzaken tegen.


De vraag die we ons hier kunnen stellen is of we het ons als rijk land kunnen veroorloven dat nog steeds zoveel mensen moeten leven in zo’n mensonwaardige omstandigheden. Kunnen we het ons veroorloven dat mensen zo opgeslorpt worden door het puur overleven, zodat er geen tijd en energie meer overblijft om aan persoonlijke ontwikkeling te doen.


Wat mij betreft niet!! Ik vind het een rijk land onwaardig!!

Ik denk nog steeds aan deze mensen en alle andere mensen in een daklozesituatie.
De opvangcentra voor daklozen en asielzoekers zitten vol. Elk jaar krijgen we heel het jaar door te maken met zulke schrijnende situaties.
Het geraakt er bij mij echt niet in dat er echt geen oplossingen mogelijk zijn om te verkomen dat mensen in zulke mensonwaardige levensomstandigheden moeten leven.


Waar er uitdagingen zijn voor de menselijke waardigheid moeten de verschillende overheden extra maatregelen nemen.
Er zijn dringend bijkomende maatregelen nodig om dakloosheid te verkomen en mensen in staat te stellen om een leven op te bouwen dat beantwoord aan de menselijke waardigheid.


Dakloosheid is een zeer complexe problematiek met diverse oorzaken. Wat de oorzaak ook is , dakloosheid is altijd een uiting van extreme armoede en sociale uitsluiting.


Dakloosheid vraagt een integrale aanpak op individueel niveau ( bv het versterken van mensen) , institutioneel niveau ( werking van maatschappelijke instellingen verbeteren ) en maatschappelijk niveau ( werken aan maatschappelijke structuren). Bij dit proces moeten we de ervaringsdeskundigheid van mensen in armoede en daklozen zoveel mogelijk betrekken.Zij weten beter dan wie ook wat het is om in extreme armoede te moeten leven.

De verschillende bestuurlijke overheden hebben een grote verantwoordelijkheid om meer in te zetten op preventieve begeleiding en het veranderen van maatschappelijke structuren. Verenigingen zoals verenigingen waar armen het woord nemen , verenigingen voor daklozen , SOSopvang , enz…. werken op een krachtgerichte manier , doen aan beleidsbeïnvloeding en moeten nu soms het werk doen waar de verschillende overheden verantwoordelijk voor zijn, nl het voorzien van voldoende crisisopvangplaatsen.